Adolpha Dietrich

“Daha önce söylemeliydin.” diye mırıldandı Alison şokla karışık kızgınlıkla. Tabii ki de annesine kızacaktı. Bir melez olduğunu zaten biliyordu ama annesi bir Melez Kampı olduğunu da söylemeli, onu canavarlarla boğuşturmamalıydı! Başlarına gelen her şeyin annesinin suçu olduğu ortadaydı Alison’a göre.

Annesi başını aşağı eğdi ve gözleri suçlulukla yaşlarla dolarken, “Oraya gideceğim, anne.” dedi Alison; fakat sözleri ağzından bir fısıltı gibi çıkarken bile, gayet kararlı duruyordu. Annesinin gözleriyle kendi gözleri buluşunca afalladı. Annesi kendisinden daha çok korkuyordu! Bunu hissetmişti ve annesi hakkında kesinlikle yanılmazdı. “G-gitmeni istemiyorum, Alison.” Ne yazık ki annesinin sözleri korkusunu örtmeyi başaramamıştı.

Alison, annesinin neden gitmesini istemediği anlayamıyordu. Orada güvende olacaktı işte! Bir anne-ki eğer çocuğu melezse- çocuğunun güvenliğini nasıl istemezdi. Alison’un aklı gerçekten almıyordu. Annesine sinirle baktı ve “Anne seni anlayamıyorum!” diye bağırdı. “Orada güvende olacağım, anne! Ben ve güvenlik! Son on senedir aynı cümlenin içinde geçtiğimizi bile hatırlamıyorum.” Sinirle gözlerini annesinin gözleriyle tekrar buluşturduğunda sesi yalvarır gibi çıkmıştı. “Bırak da gideyim, anne.” Kendini halının üstüne attı ve başını ellerinin arasına aldı. Her zaman kişiliğiyle etrafa renk saçan Alison, şimdi ağlıyordu.

“Oraya giderken başına neler geleceğini ikimizde bilmiyoruz; ama az çok tahmin edebiliyoruz sanırım, Alison.” derken işaret parmağıyla Alison’un çenesini yukarı doğru hafifçe ittirmişti. Alison, kanlanmış mavi gözlerini annesin gözlerine dikerken, ağlamış bir kıza göre kendinden fazla emin bir tavırla, “On beş senedir hiçbir şey olmadı. Hepsinin üstesinden geldim. O aptal canavarlar bana hiçbir şey yapamazlar, anne. Onlar gerçekten aptallar. Tanrılarla veya tanrıçalarla uğraşmaları gerekirken, onların melez çocuklarıyla uğraşmaları gerçekten aptalca.” dedi Alison. Ukalalığı üstündeydi yine Alison’ın. Bu garip –belki duygusal- anda bile umursamazca davranmayı başarabiliyordu. Annesi Alison’ın bu lafına hüzünlü bir şekilde güldükten sonra, “Gideceksin,” dedi. “Sen babanın kızısın.”
O gece annesi ve Alison, Alison’a küçük bir çanta hazırladılar. Aslında Alison yanında bavulla bütün kıyafetlerini götürmeyi planlıyordu. Bu düşüncesini annesine söyleyince, annesinin elâ gözleri şaşkınlıkla açıldı ve gülmeye başladı. Alison da biraz düşününce annesine hak verdi ve o gece bu komik anı akıllarına her geldiğinde kahkahalarla güldüler.

Ertesi sabah, Alison ve annesi erkenden uyandılar. Alison, heyecanla hazırlandı. Korkmuyordu o. Asıl korkan annesiydi. O aptal canavarlar ona hiçbir şey yapamazlardı. Zaten o gidince annesinin peşini de bırakacaklardı.

Alison, kapının eşiğinde duran annesine yaklaştı ve “Veda zamanı…” diye fısıldadı. Annesi dün yaptığı gibi hüzünlü gülümsemesini suratına yerleştirdi ve “Daha değil.” dedi. Alison anlamamıştı. Ne yani, şimdi gitmiyor muydu? Oysaki dün küçük sırt çantasını hazırlarlarken annesi ‘Yarın gidersin.’ demişti. Şimdi neden verdiği sözü tutmuyordu? Annesinin yüzüne anlamsızca bakarken dokunsan ağlayacak durumdaydı Alison. Annesi elini omzuna koyup cevap verdi: “Birlikte gideceğiz. O kampa girdiğini görmezsem… görmezsem, olmaz. Yapamam.” Alison aniden annesinin kollarına atıldığında annesini çok sevdiğini düşündü. Gerçekten annesi olmadan yapamazdı; ancak güvenliği için buna dayanmak zorundaydı.

“Hadi gidelim, anne.” dedi Alison. Gülümsemişti ve gözleri dolduğundan dolayı gülümsemesi görüşünü bulanıklaştırmıştı.

Arabaya bindiklerinde annesi tedirginlikle büyük bir nefes alıp verdi. Alison ise annesinin tam aksine gayet rahat bir şekilde en sevdiği şarkıyı mırıldanıyordu. Alison için müzik bir tutkuydu ve müzikten ölse de vazgeçemezdi. Onu tanıyan herkes bunu bilirdi. Zaten o da akşama kadar durmadan şarkı söylemişti.

Gece olduğunda Alison’ın uykusu geldi ve uyumak için –ayrıca o aptal rüyaları görmemek için dua etmeyi unutmadı- gözlerini kapattı. En azından annesi böyle bir durumda babasını içinde hissetmesini, o zaman rüyaların daha güzel bir hal alacağını söylüyordu; ama o genelde bunu yapmazdı, çünkü o babasını tanımıyordu ki zaten.

Uykuya dalmasıyla uyanması bir oldu Alison’ın. Sadece iki mutant dişi olan canavarın dişlerinden birini canice çıkarıp annesinin üstüne fırlatmasıyla, annesinin ölmesi uyanması için yeterli bir sebepti. Dönüp annesine baktı. Annesi yola o kadar odaklanmıştı ki onun huzursuz olduğunu fark etmedi.

Yolculuklarının üç günü boyunca başlarına bir şey gelmemesi Alison’a göre kesinlikle mucizeydi. Her uyuduğunda aynı rüyayı görüyordu ve bu onu korkutmuştu. Bu onu gerçekten korkutmuştu.

Annesinin arabayı aniden durdurmasıyla Alison şiddetli bir şekilde sarsıldı ve gözlerini araladı. Annesi yanında değildi. Fren yaptıktan sonra aşağı inmiş olmalıydı, kapısı açıktı çünkü. Alison gözlerini arabanın ön camına çevirdi. Dışarıda o canavar vardı! Sonunda gelmişti ve annesini öldürecekti. Alison buna engel olmalıydı. Annesi ölemezdi. Daha önce hiç olmadığı kadar büyük bir hızla arabadan indi ve annesinin yanına koştu.

Canavar canice tek dişini çıkardı ve Alison’la arasındaki engeli –annesini- hedef aldı. Canavarın sivri dişi annesinin göğsünü delerken kızgınlıkla dolu bir inilti çıkartıp canavara yaklaştı Alison. Tüm gücünü kullanarak canavarı itmeye çalıştı ama tabii ki başarılı olamadı. Geriye doğru sendeledi ve yere düştü. Canavarın homurtusundan güldüğü anlaşılıyordu, bu Alison’u daha da sinirlendirmişti. İçinde büyüyen ve dışarı çıkmak isteyen bir güç hissetti. Yerden kalktı ve canavara tekrar yaklaşarak onu itti. Canavar Alison’ın dokunduğu yeri tutarak arkaya doğru devrildi. Son dişini çıkartıp Alison’a fırlattı ama Alison’ın refleksleri iyiydi. Anında kenara çekilerek, dişinin onu öldürmesini engelledi. Karşısındaki canavarsa son dişini kopardıktan sonra kara bir toz bulutu haline gelerek kayboldu.

Alison kendini yere attı ve ağlamaya başladı. İkinci diş de annesine isabet etmişti ve annesi ölmüştü. Alison suçlulukla ayağa kalktı. Annesi onun yüzünden ölmüştü. Son kez annesine baktı ve annesinin isteği için babasını içinde hissetmeye çalıştı. Bu sefer onu hissetmişti.

Gözlerini annesinden çekti ve karşısına baktı Alison. Galiba annesi onu Melez Kampı’na getirmeyi başarmıştı. Acı acı gülümsedi. Artık güvendeydi.

İlerideki ağaca kadar yürüdü ve sırtını ağaca yaslayarak yere çöktü Alison. Ağlamaya devam etti.

Rol puanınız 100, iyi rol oyunları