Elsja London

Pellamay, garip hareketleriyle çok dikkat çeken bir kızdı, ama toplumun huyu da belliydi: Kendinden farklı olanı sevmemek hemen sindirmeye çalışmak. Pellamay’in başına da bu gelmişti okulda aşağılamalar iğrenç bir şey görmüş gibi bakmalar kimi zaman canına yetiyordu. Bir gün Pellamay okulda anlamlandıramadığı bir canavarla karşılaşmıştı kaçmaya çalışırken de bütün kütüphaneyi yıkmıştı onu gören çocuklarda daha da korkmaya ve dalga geçmeye başlamışlardı. İşte o günden sonra okulda birazcık ta olan itibarı yerle bir olmuştu. İnsanların alayı 2 katına çıkmıştı, bu alay konusu olan insan için dayanılmaz bir durumdu ve Pellamay içine kapandı okulda kimseye güvenmemeye kimseyle arkadaş olmamaya karar verdi. Okul Pellamay için tamamen bir angarya haline geldi sabahları lanet edercesine kalkıp okula gidiyor eve dönmeyi dört gözle bekliyordu. Odasında müzik dinlerken annesinin bağıran sesiyle irkildi

“Pellamay bak seninle konuşmam gereken çok önemli bir şey var” dedi annesi

“Dinliyorum” diye yanıtladı Pellamay ah bu konuşma işi de nereden çıkmıştı? Müzik dinlerken rahatsız edilmeyi sevmezdi ama annesinin ne diyeceğini de merak etmiyor değildi.

“Bak Pellamay artık 16 yaşına geldin belirli bir olgunluğa ulaştık bunu anlatmak benim içinde gerçekten çok zor ama gittikçe ölüm tehliken artıyor-“

“ÖLÜM TEHLİKESİ Mİ?” diye atıldı Pellamay

“Lütfen sözümü kesme her şeyi anlatacağım senin kokunu alıp peşine düşen canavarlar var Pellamay her ne kadar senin kokunu gizlemeye çalışsam da buluyorlar işte o garip rüyaların her şey bunun yüzünden-“

“Neyin yüzünden”

“Pell! Lütfen ama! Anlatıyorum diyorum! Senin baban bir tanrı, bir ilkbahar günü dünyaya gelmişti. Görsen çok yakışıklıydı üzerinde normal insanlardakinden farklı bir çekicilik vardı, bütün insanlar o geçerken hayranlıkla bazen kıskançlıkla bakardı. Onu ilk görüşümde âşık oldum. O da bana” Annesi hafifçe kızardı. “İşte o gün sen oldun. Onunla evlenecektik yani benim öyle hayallerim vardı çok mutlu olacaktık daha da çok çocuğumuz olacaktı ve o her zaman benim yanımda olacaktı. Ama gitti” Gözyaşları süzülmeye başlamıştı. “Doğduğunda o kadar güzeldin ki! O zaman babanın tanrı olduğunu bilmiyordum, ama farklı bir şeyler olduğunu az çok kestiriyordum. Sendeki şeyi de hemen anladım ve daha sonra baban gitmek zorunda kaldı ve tekrar gelemedi. Gitmeden önce de bana olanları anlattı bende duyduğumda şok olmuştum, bunu senden sukünetle karşılamanı beklemiyorum ama senin de bilme zamanın geldi; sen bir melezsin güvenliğin için melez kampına gitmen gerek Pellamay”

“Ne?!” Pellamay buna kesinlikle inanamıyordu nasıl olurdu da babası bir tanrı olurdu? Böyle şeyler yazarların hayal ürünüdür, kesinlikle ilahi bir yaratık yada her neyse babası olamazdı!

“A-anne bu olamaz! Bunlar ancak kitaplarda olur! Sen ne içtin? Yine saçmalamaya başladın!”

“Hayır, saçmalamıyorum Pell! Baban bir tanrı! Hiç kendinde ki farklılıkları fark etmedin mi? Kütüphanedeki çocuklar? Hani müdür beni çağırmıştı? Sende de bu kan var! Bunu inkâr edemezsin! Sende baban gibisin!”

“Pardon? Bu kan bu gen bu her neyse benim hayatımı mahvetti farkında mısın? Herkes benden korkuyor! Neden? “Ah! Pelamay senin baban tanrı vik vik vik” babamın tanrı olması neyime yaradı? Ha? Sadece beni öldürmek için birkaç yaratık ve toplumdaki aşağılamalar”

“ Pellamay sen bir melezsin! Melez kampına gitmen gerek, orda güçlerin ortaya çıkacak kendini bulacaksın daha mutlu olacaksın orda olmalısın! Hem, hem orda güvende olacaksın o gördüğün garip yaratıkları hatırlamıyor musun? Rüyalarını? Kıl payı kurtulduğumuz iğrenç şeyleri? Hiç onların neden seninle uğraştığını düşündün mü? Sıçrayarak uyandığın geceleri unuttun mu Pell? Orda olmalısın güvende olmalısın! ”

“Hayır, anne o melez şeyine gitmeyeceğim! Ne olacaksa olsun umurumda değil ölsem kimin umrunda ki? ”

“BENİM UMRUMDA” diye bağırdı annesi

“Gitmek zorundasın orası ait olduğun yer! Pell bir kerede beni dinle lütfen. Burada yaşadığın her gün hayatın daha da kötü olacak o canavarlar asla peşini bırakmaz!” Pellamay şöyle bir düşündü aslında mantıklıydı yani onun gibi birçok insan dalga geçemezlerdi güvende olmasıda ayrı bir meseleydi gerçekten çok hoş olmaz mıydı yani? Hem de şu lanet olasıca okuldan kurtulurdu. Ya Canavarlar gerçekten onu öldürürse? İçini buz gibi bir korku kaplamıştı onlardan kurtulmanın tek yolu bu ise; kararını vermişti gidecekti, bir an duraksayarak

“Ne zaman?” diye sordu

“Nasıl yani?”

“Ne zaman gideceğim?”

“E, hazır olduğunda” dedi annesi tereddütle. “Hazır mısın?”

“Ne kadar çabuk o kadar iyi” diye yanıtladı Pellamay Manhattan’dan kurtulmak için can atıyordu sadece bazı korkuları vardı ama bu kanından gelen bir şeyse mutlaka yenerdi! Zaten hayatı şimdikinden çok daha kötü bir durumda olamazdı, sosyal statüsü yerlerdeydi kimse onunla konuşmuyordu okul koridorlarından geçerken herkes sanki o vebalıymış gibi bir adım arkaya çekiliyordu. Düşünceleri annesinin sözleriyle kesildi

“Uzun bir yolculuk olacak hadi hazırlan”

“Iıı yanıma ne almalıyım? Orası hakkında hiçbir şey bilmiyorum ne yapacağım? Ne yiyip ne içeceğim?”

“Birkaç kıyafet diş fırçası falan ama çok büyük bir çanta yapma, tereddütlerini anlıyorum Pell ama maalesef bunların cevabını bende bilmiyorum zaman gösterecek, hadi artık çabuk ol bir an önce yola çıkmak istiyorsak elimizi çabuk tutmalıyız” dedi annesi rahatlatıcı bir gülümsemeyle. Pellamay içindeki çoşkuyu bastıramayarak bir şarkı mırıldanmaya koyuldu ve hemen odasına gidip eşyalarını topladı. Annesiyle arabaya bindiğinde hala biraz korkuyordu ama kulaklığını kulağına taktı çam ağaçlarını izleyerek vakit geçirdi sonra yavaş yavaş her şey bulanıklaştı ve Pellamay uykuya daldı. Rüyasında hızlı hızlı nefes alan bir minator gördü ona aynı nefesi gibi hızla yaklaşıyordu. Pellamay öyle korkmuştu ki hareket edecek hali yoktu ama etmeliydi kaçmalıydı ne yazık ki minator Pellamay’dan daha hızlıydı o kadar yakınlaşmıştı ki Pellamay onu dibinde hissediyordu “Kokunu aldım küçük kız” dedi minator ve tam onu öldürecekken annesi Pellamay’i uyandırdı.

“Pellamay! KALK ARTIK! GELDİK!”

“Kalkıyoruum!” dedi Pellamay uykulu bir sesle hala rüyanın şokunu atlatamamıştı. Gözlerini açtığında ormanlık bir alandaydı, annesi ona sıkı sıkı sarıldı ve

“Buradan sonrasına ben gelemiyorum Pell, kendine çok dikkat et biraz ilerle bir kapı göreceksin korkma içeri gir ama elini çabuk tut seni öldürmek için bekleyen onlarca canavar var. Seni seviyorum kızım. Unutma her zaman iyiliğini istedim şimdi de öyle istiyorum, senden ayrılmak pahasına bile olsa mutlu ve güvende olacağın yerde olmalısın” dedi annesi. Pellamay çok korkuyordu acaba bir kiklop’un kokusunu alması ne kadar sürer diye düşünürken aklına annesi geldi. Ve bir ihtimal onu bir daha göremeyecek olma düşüncesi, içini birden hüzün kapladı ve ağzından

“Anne seni çok özleyeceğim!” kelimeleri çıktı

“Hadi artık gitme vakti” dedi annesi onu bırakarak ama sesinden anlaşıldığı kadarıyla o da bu endişeyle boğuşuyordu ya kızını bir daha göremezse? Hayattaki tek varlığını şu anda kaybediyor olabilirdi bir kez daha ona sarıldı ve Pellamay yürümeye koyuldu gerçekten de bir kapı vardı karşısında kapının önünde durdu derin bir nefes aldı, yeni hayatını düşündü olacakları ve bütün cesaretini toplayarak kampa adımını attı.

Not: Başka sitede kullandığım bir rpdir. Bu rpden devam etmeyeceğim.

Tebrikler, rp puanınız 100. İyi rpler dilerim.